“Για πολύ καιρό είχαμε οριοθετήσει τη διαφορά ανάμεσα στο ζώο και στον άνθρωπο στην ομιλία, στο λόγο. Μέχρι την στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι η διαφορά σε αυτό το επίπεδο δεν ήταν τόσο θεμελιακή όσο είχαμε νομίσει. Αυτό το οποίο διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο – είναι ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος που έχει την ικανότητα να αφηγείται ιστορίες. Να αφηγείται στον εαυτό του και να αφηγείται τον ίδιο τον εαυτό του. ‘Έτσι η μυθολογία δεν είναι ένα ακόμη γνωστικό αντικείμενο για να την προσθέσουμε απλώς στην ανθρώπινη γνώση. Έγινε ένα γνωστικό αντικείμενο – Φάρος, που αξίζει να μελετηθεί λεπτομερώς σε συσχέτιση με τον κάθε πολιτισμό και την Ιστορία. Έτσι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι πλάθουν μύθους, αλλά ο καθένας το κάνει με τον τρόπο του στα πλαίσια της κουλτούρας του. Και οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν οι λιγότερο παραμυθάδες.¨

(Αντρέ Γκριν: “Σκηνές της τρέλας στη αρχαιοελληνική τραγωδία”)