Ο Κόσμος του Χίτλερ – το Ολοκάυτωμα ως ιστορία και ως προειδοποίηση

Ο κόσμος του Χίτλερ

Του Thimothy Snyder

Το παρόν κείμενο είναι η εισαγωγή από το βιβλίο του Thimothy Snyder: ‘’Μαύρη Γη. Το Ολοκαύτωμα ως
ιστορικό γεγονός που μπορεί να επαναληφθεί’’. (G.H. Beck Verlag)

Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το μέλλον, αυτή ήταν μια πεποίθηση του Χίτλερ. Γνωρίζουμε ωστόσο τα όρια του πλανήτη μας. «Είναι η επιφάνεια μιας σφαίρας μετρημένης με ακρίβεια». Η οικολογία ήταν η έλλειψη και η ύπαρξη σήμαινε αγώνα για γη. Η απαράλλακτη δομή της ζωής διαμόρφωσε τον καταμερισμό των ζώων σε είδη καταδικασμένα σε έναν ‘’εσωτερικό εγκλεισμό’’ κι έναν απαρέγκλιτο αγώνα μέχρι θανάτου. Ο Χίτλερ ήταν σίγουρος πως οι ανθρώπινες φυλές ήταν τα ‘’είδη’’. Οι πιο υψηλές ράτσες προήλθαν από τις κατώτερες, από τις λιγότερο εξελιγμένες. Αυτό σήμαινε πως μια διασταύρωση τους ήταν πιθανή αλλά ταυτόχρονα αμαρτία. Οι φυλές όφειλαν να συμπεριφέρονται όπως τα είδη του ζωικού βασιλείου. Οι άνθρωποι έπρεπε να ζευγαρώνουν με τους όμοιους τους και να επιδιώκουν τον θάνατο των άλλων κατώτερων ειδών.

Αυτό ήταν ο Νόμος για τον Χίτλερ. Ο νόμος του αγώνα στον οποίο επιδίδονται οι φυλές, ένας νόμος απαράβατος, κάτι σαν την βαρύτητα και την παγκόσμια έλξη. Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ και η έκβαση του είναι πάντα αβέβαιη. Μια φυλή θα μπορούσε να θριαμβεύσει. Θα μπορούσε ωστόσο και να εξαφανιστεί από την πείνα.

Στον κόσμο του Χίτλερ υπάρχει μόνο έναν νόμος κι αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Οι άνθρωποι θα όφειλαν να καταστείλουν μέσα τους κάθε ίχνος συμπόνιας και απαλλαγμένοι από αυτήν να συμπεριφέρονται με τον πιο άπληστο και αρπακτικό τρόπο.

Με αυτές τις ιδέες ο Χίτλερ διαρρηγνύει τις σχέσεις του με τις παραδόσεις της πολιτικής σκέψης που βλέπουν τον άνθρωπο απελευθερωμένο από την φύση – στην βάση της ικανότητας του να φαντάζεται και να δημιουργεί καινούριες μορφές της κοινωνικής ζωής. Εκκινώντας από αυτή την παραδοχή, οι πολιτικοί φιλόσοφοι προσπάθησαν να περιγράψουν όχι μόνο τις εφικτές μορφές κοινωνικής συνύπαρξης αλλά και τις πιο δίκαιες.

Αντίθετα, για τον Χίτλερ, η φύση ήταν η μοναδική, βάναυση και κατακλυσμιαία αλήθεια. Η συνολική προσπάθεια στην ανθρώπινη ιστορία να σκεφτούμε διαφορετικά, ήταν γι αυτόν μια ψευδαίσθηση.

Ο Carl Schmidt υπήρξε , μια καθοδηγητική μορφή του εθνικοσοσιαλισμού στην θεωρία του
δικαίου. Υποστήριξε πως η πολιτική δεν γεννιέται μέσα από την ιστορία – αλλά από ένα
αίσθημα εχθρότητας, ενός διαχωρισμού ανάμεσα σε εχθρό και φίλο. Οι φυλετικοί εχθροί
επιλέχθηκαν από την φύση και το χρέος μας υφίσταται στο να αγωνιζόμαστε, να
σκοτώνουμε και να πεθαίνουμε.

‘’Απελευθέρωση από την αιχμαλωσία’’

‘’Η φύση’’, έγραφε ο Χίτλερ, «δεν γνωρίζει πολιτικά όρια. Τοποθετεί τα έμβια στον πλανήτη
και παρακολουθεί το ελεύθερο παιχνίδι των δυνάμεων». Μιας και η πολιτική είναι φύση
και η φύση αγώνας, η πολιτική σκέψη ήταν αδύνατη. Αυτό το συμπέρασμα ήταν η ακραία
έκφραση μιας κοινής παραδοχής από τον 19 ο αιώνα. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό κάθε
ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να γίνει κατανοητή ως ένα βιολογικό δεδομένο. Στις δυο
τελευταίες δεκαετίες του 19 ου αιώνα, υποστηρίχθηκε από σοβαρούς σκεπτόμενους
ανθρώπους η ιδέα πως όλα τα παραδοσιακά ερωτήματα της πολιτικής σκέψης επιλύθηκαν
μέσα από τις πρωτοποριακές έρευνες που έκανε ο Δαρβίνος στον τομέα της ζωολογίας. Η
περίοδος που συνέπεσε με τα νεανικά χρόνια του Χίτλερ, χαρακτηρίζεται από την επιρροή
που ασκούσε μια ερμηνευτική προσέγγιση του δαρβινικού έργου για την οποία ο
ανταγωνισμός θεωρείτο κοινωνικό αγαθό. Η ερμηνευτική αυτή γραμμή επηρέασε όλα τα
σημαντικά πολιτικά στρατόπεδα. Ο Herbert Spencer, ένας άγγλος υποστηρικτής του
καπιταλισμού, έβλεπε την αγορά όπως μια βιόσφαιρα στην οποία επιβίωναν οι ισχυρότεροι
και οι καλύτεροι. Η χρησιμότητα που προκύπτει μέσα από τον ανταγωνισμό μπορεί να
δικαιολογήσει τα δεινά που αυτός προκαλεί.

Οι αντίπαλοι του καπιταλισμού, οι σοσιαλιστές της δεύτερης διεθνούς, χρησιμοποιούσαν επίσης αναλογίες από την βιολογία.

Οι φιλελεύθεροι καθώς και οι σοσιαλιστές ήταν, είτε τους ήταν συνειδητό είτε όχι, διαμορφωμένοι από δεσμεύσεις, ήθη και θεσμούς. Οι πνευματικές τους συνήθειες, οι οποίες γεννήθηκαν μέσα από την κοινωνική εμπειρία, τους εμπόδιζαν να καταλήξουν σε πιο ριζοσπαστικά συμπεράσματα. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους αφιερωμένους σε αγαθά, όπως η οικονομική ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη. Έβρισκαν ελκυστική αλλά και άξια να πραγματοποιηθεί την ιδέα ενός ελεύθερου φυσικού ανταγωνισμού, ο οποίος θα προωθούσε αυτά τα αγαθά.

Ο Χίτλερ αντίθετα έδωσε στο βιβλίο του τον τίτλο: ‘’Ο Αγών μου’’.  Δύο λέξεις, δύο τόμοι και δυο δεκαετίες πολιτικής ζωής. Υπήρξε ατελείωτα νάρκισσος, ανηλεώς συνεπής και ενθουσιωδώς μηδενιστής – εκεί που άλλοι δεν ήταν. Γι αυτόν, ο απαρέγκλιτος αγώνας των φυλών δεν ήταν ένα κομμάτι της ζωής,  αλλά ο ουσιώδης πυρήνας της. Αυτό δεν ήταν υψηλή θεωρία αλλά παρατήρηση του σύμπαντος, όπως αυτό ήταν. Ο Αγώνας ήταν η ζωή κι όχι το μέσο για την εξυπηρέτηση κάποιου άλλου σκοπού. Δεν αιτιολογήθηκε μέσα από την ευμάρεια (καπιταλισμός) ή την δικαιοσύνη (σοσιαλισμός), πράγματα που πιθανώς να προσκομίζει. Για τον Χίτλερ δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση για το ενδεχόμενο ενός επιθυμητού σκοπού, ο οποίος θα άγιαζε τα αιματηρά μέσα που θα τον πραγματοποιούσαν.

Δεν υπήρχε κανένας σκοπός, μόνο κυνικότητα. Η φυλή ήταν κάτι πραγματικό ενώ τα άτομα και οι κοινωνικές τάξεις ήταν φευγαλέες κι ελλειμματικές κατασκευές του μυαλού. Ο Αγώνας δεν ήταν μήτε μεταφορά μήτε αναλογία αλλά μια συγκεκριμένη και συνολική αλήθεια.Οι αδύναμοι όφειλαν να κυριαρχηθούν από τους ισχυρούς γιατί ‘’ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για δειλούς λαούς’’. Αυτό ήταν όλο κι όλο που όφειλε κανείς να γνωρίζει και αυτό που έπρεπε να πιστεύει. Η κοσμοθεωρία του Χίτλερ απέρριπτε τόσο τις θρησκευτικές όσο και τις κοσμικές παραδόσεις, στηριζόταν ωστόσο και στις δύο. Δεν υπήρξε ένας αυθεντικός ή πρωτότυπος στοχαστής. Προσέφερε όμως μια λύση, ως απάντηση σε μια κρίση της σκέψης και της πίστης. Όπως πολλοί πριν από αυτόν,  προσπάθησε να ενώσει αυτά τα δύο πεδία. Όμως δεν τον ενδιέφερε μια αξιοπρεπής σύνθεση που θα μπορούσε να διασώσει την ψυχή και το πνεύμα. Περισσότερο τον σαγήνευσε η σύγκρουση που θα κατέστρεφε και τα δύο.

Ο φυλετικός αγώνας του Χίτλερ είχε κάποιες επιστημονικές διαπιστεύσεις. Όμως αυτό που διακυβευόταν το ονόμασε ‘’καθημερινό ψωμί’’. Χρησιμοποιώντας αυτό το λεξιλόγιο αφού το οικειοποιήθηκε από τον Χριστιανισμό (επιούσιος άρτος) – άλλαξε ταυτόχρονα ριζικά την σημασία του. Στο σύμπαν που αναφέρεται το σύμβολο της πίστης, υπάρχει μια μεταφυσική, μια τάξη πέραν του πλανήτη μας, παραστάσεις του αγαθού, οι οποίες ισχύουν ως υπερβατικές. Όποιος προσεύχεται επικαλείται τον Θεό και ζητάει την άρση της ενοχής για τον εαυτό του, ώστε να είναι σε θέση και ο ίδιος να συγχωρέσει αυτούς που τον έβλαψαν. Επιζητάει επίσης την ελευθερία από τον πειρασμό, καθώς και την σωτηρία από το Κακό. Στον Αγώνα του Χίτλερ για ‘’τους θησαυρούς της φύσης’’ είναι αμαρτία να αρνηθεί κανείς να τους σφετεριστεί στην περίπτωση που του δοθεί η δυνατότητα.

Και είναι εγκληματικό να βοηθηθούν  κάποιοι ώστε να επιβιώσουν. Η συμπόνια προσκρούει στην τάξη των πραγμάτων καθώς επιτρέπει στους αδύναμους να πολλαπλασιάζονται. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι, σύμφωνα με τον Χίτλερ, είναι να εναντιωθούν στις δέκα εντολές της Βίβλου. «Εάν θα έπρεπε να πιστέψω σε μια θεϊκή εντολή – αυτή θα μπορούσε να είναι μόνο μία: η διατήρηση του είδους».Επικαλέστηκε εικόνες κι έννοιες οικείες στους Χριστιανούς: Θεός, προπατορικό αμάρτημα, εντολές, προφήτης, περιούσιος λαός, Μεσσίας. Ακόμη και την τριχοτόμηση του χρόνου. Αρχικά ο παράδεισος, μετά η εκδίωξη και στο τέλος η λύτρωση.

Ζούμε μέσα στην βρωμιά και πρέπει να επιδιώκουμε να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας και το περιβάλλον μας, ώστενα είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε στον παράδεισο. Το να βλέπουμε τον παράδεισο ως αγώνα των ειδών και όχι ως αρμονία της δημιουργίας σημαίνει την επιθυμία να ενώσουμε την χριστιανική νοσταλγία με τον προφανή ρεαλισμό της Βιολογίας. Ο πόλεμος όλων εναντίον όλων δεν ήταν μια τρομακτική απώλεια νοήματος αλλά το μοναδικό νόημα που υπήρχε στο σύμπαν. Η πληρότητα της φύσης ήταν εκεί για τους ανθρώπους όμοια με την βιβλική ιστορία της δημιουργίας, αλλά μόνον για αυτούς που ακολούθησαν τον νόμο της φύσης και αγωνίζονταν γι αυτήν. Όπως στην Γένεση, έτσι και στο ‘’Ο Αγών μου’’, η φύση αποτελεί ένα είδος αποθέματος για τον άνθρωπο: αλλά όχι για όλους τους ανθρώπους, μόνο για τις φυλές που θα υπερισχύσουν. Ο κήπος της Εδέμ δεν είναι πλέον κήπος αλλά χαράκωμα.

Το πρόβλημα δεν ήταν η γνώση του σώματος – όπως στην ιστορία της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό – αλλά η λύση. Οι νικηφόρες φυλές όφειλαν να αναπαραχθούν. Η αμέσως επόμενη υποχρέωση του ανθρώπου μετά τον φόνο, ήταν στα μάτια του Χίτλερ το σεξ και η αναπαραγωγή. Το προπατορικό αμάρτημα που οδήγησε στην Πτώση του ανθρώπου ήταν για τον Χίτλερ μια υπόθεση του κεφαλιού και της ψυχής – όχι του σώματος. Η ανθρώπινη αδυναμία βρίσκεται για τον Χίτλερ στο γεγονός πως σκεπτόμαστε. Το ότι είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε πως άλλοι άνθρωποι, που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, μπορούν επίσης να σκέφτονται, είναι κάτι που μας οδηγεί να τους αναγνωρίζουμε ως συνανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν θα εγκατέλειπαν τον αιματηρό παράδεισο του Χίτλερ εξ αιτίας της γνώσης που τους δίνουν οι αισθήσεις τους. Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον παράδεισο επειδή γνώρισαν το Καλό και το Κακό.

Την στιγμή που ο παράδεισος καταρρέει και ο άνθρωπος αποχωρίζεται από την φύση χρειάζεται μια μορφή που δεν είναι μήτε ανθρώπινη μήτε φυσική. Όπως το φίδι στην

ιστορία της Γένεσης, στο οποίο φορτώθηκε η ενοχή. Αν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κομμάτι της φύσης και η φύση – σύμφωνα με τις επιστημονικές απόψεις – ένας αιματηρός αγώνας, τότε πρέπει να είναι κάτι έξω από την φύση αυτό που  διέφθειρε τα είδη. Αυτός που έφερε την γνώση του Καλού και του Κακού στη γη, ο καταστροφέας του παραδείσου, ήταν για τον Χίτλερ ο Ιουδαίος. Ήταν ο εβραίος αυτός που έδωσε στους ανθρώπους την γνώση πως μπορούν να κυριαρχήσουν πάνω στα άλλα είδη. Που τους κατέστησε ικανούς να αποφασίζουν για τον εαυτό τους και το μέλλον τους. Ήταν ο Ιουδαίος αυτός που εισήγαγε τον λανθασμένο διαχωρισμό ανάμεσα σε φύση και πολιτική, ανάμεσα σε αγώνα και ανθρωπιά. Ο προορισμός του Χίτλερ, όπως αυτός τον αντιλαμβανόταν, ήταν να εξοντώσει το προπατορικό αμάρτημα της εβραϊκής πνευματικότητας και να κατασκευάσει εκ νέου τον παράδεισο του αίματος.

Μιας και ο homo sapiens μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσα από ένα ανεμπόδιστο φονικό που εμφορείται από φυλετικού τύπου κίνητρα – ένας εβραϊκός θρίαμβος του ορθού λόγου επί αυτής της παρόρμησης θα σήμαινε το τέλος των ειδών. Μια φυλή, αυτή είναι η άποψη του Χίτλερ, χρειάζεται μια κοσμοθεωρία που καθιστά εφικτό το θρίαμβο της. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει σε τελευταία  ανάλυση να ‘’πιστέψει’’ στην δική της, εκκενωμένη από πνεύμα αποστολή.

Η παρουσίαση του εβραϊκού κινδύνου από την πλευρά του ίδιου του Χίτλερ φανερώνει μια ιδιαίτερη πρόσμιξη θρησκευτικών ιδεών με παραστάσεις από την ζωολογία. Αν ο ιουδαίος θριαμβεύσει, όπως έγραψε ο Χίτλερ, ‘’το στέμμα του θα αποτελέσει το στεφάνι θανάτου της ανθρωπότητας’’. Η ιδέα του Χίτλερ σχετικά με ένα σύμπαν χωρίς ανθρώπους δανείζεται από την μια πλευρά την επιστημονική ετυμηγορία γύρω από έναν πανάρχαιο πλανήτη που μέσα του εξελίχθηκε η ανθρωπότητα.

Μετά την νίκη των εβραίων, γράφει ο Χίτλερ, ‘’ο πλανήτης θα εξανεμιστεί ξανά άδειος από ανθρώπους όπως συνέβη πριν εκατομμύρια χρόνια’’. Ταυτόχρονα θεωρούσε αυτήν την αρχέγονη γη των φυλών και της εξάλειψης – δημιούργημα του θεού. Στο τελευταίο κεφάλαιο του ‘’Mein Kampf’’, το διατυπώνει με σαφήνεια: ‘’Έτσι πιστεύω πως πράττω σύμφωνα με το πνεύμα του παντοδύναμου δημιουργού. Αποκρούοντας τους εβραίους, αγωνίζομαι για το έργο του Κυρίου’’.

Για τον Χίτλερ τα είδη διαχωρίζονταν σε φυλές, ωστόσο οι εβραίοι δεν ανήκαν σε αυτήν την κατάταξη. Δεν ήταν μήτε ανώτερη μήτε κατώτερη φυλή αλλά μια ‘’μη φυλή’’, μια εναντίωση στην ιδέα της φυλής. Στην βάση αυτού του σκεπτικού βρίσκεται η ιδέα πως οι φυλές ακολουθούν την φύση και αγωνίζονται για γη και τροφή. Αντίθετα από όλες τις φυλές, οι εβραίοι ακολουθούν την ξένη λογική μιας ‘’μη φύσης’’, μιας παραποιημένης φύσης. Αντιστέκονται στην βασική προσταγή της φύσης με το να αρνούνται να ικανοποιηθούν από την  κατάκτηση ενός συγκεκριμένου ζωτικού χώρου. Με αυτόν τον τρόπο προτρέπουν κι άλλες φυλές να συμπεριφερθούν με παρόμοιο τρόπο. Επιμένουν να κυριαρχούν στον πλανήτη τους άλλους λαούς.

Για αυτόν τον σκοπό επινόησαν γενικές ιδέες που παρεμποδίζουν τον φυσικό αγώνα ανάμεσα τους. Ο πλανήτης δεν θα είχε τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από γη και αίμα, όμως οι εβραίοι κατασκεύασαν με ανοίκειο τρόπο έννοιες οι οποίες οδήγησαν στο να βλέπουμε τον κόσμο λιγότερο σαν οικολογική παγίδα και περισσότερο ως ανθρώπινη διάταξη.

Οι παραστάσεις πολιτικής αμοιβαιότητας και οι πρακτικές μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι αναγνωρίζουν άλλους ανθρώπους – προέρχονται από τους εβραίους.Η βασική κριτική που έκανε ο Χίτλερ δεν ήταν η συνηθισμένη, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι είναι αξιωματικά καλοί αλλά έχουν διαφθαρεί μέσα από μια υπερβολική επιρροή του εβραϊκού πολιτισμού.  Περισσότερο, οι άνθρωποι είναι ζώα και κάθε αξίωση για ηθική εγκυρότητα και ανωτερότητα αποτελεί από μόνη της μια ένδειξη εβραϊκής διαφθοράς.

Η προσπάθεια από μόνη της να προσδιορίσουμε ένα οικουμενικό ιδεώδες και να επιδιώξουμε την πραγματοποίηση του, ήταν για τον εθνικοσοσιαλισμό άξια περιφρόνησης. Ο Heinrich Himmler, ως σημαντικότερος εκπρόσωπος του Χίτλερ, δεν ακολουθούσε κατά γράμμα κάθε διατύπωση του καθοδηγητή του. Ήταν σε θέση όμως να αντιλαμβάνεται τα συμπεράσματα του: Η ηθική αυτή καθαυτή ήταν μια πλάνη, μοναδική ηθική είναι η αφοσίωση στην φυλή.

Η συμμετοχή σε μαζικούς φόνους, σύμφωνα με τον Χίμλερ, είναι μια καλή πράξη γιατί εξασφαλίζει εσωτερική αρμονία στην φυλή και οδηγεί στην ενότητα με την φύση. Αν για παράδειγμα, κάποιος είχε δυσκολίες να αντικρίσει χιλιάδες νεκρούς εβραίους – αυτό αποτελούσε μια ένδειξη υπεροχής της τρέχουσας ηθικής. Οι παροδικές επιβαρύνσεις που προκύπτουν εξ αιτίας των φόνων αποτελούσαν την κατάλληλη θυσία για το μέλλον της φυλής.

Κάθε μη ρατσιστική στάση θεωρούνταν ιουδαϊκής προέλευσης και κάθε οικουμενική ιδέα αποτελούσε – σύμφωνα με τον Φύρερ – έναν  μηχανισμό εβραϊκής κυριαρχίας. Τόσο ο καπιταλισμός, όσο και ο κομμουνισμός αποτελούσαν εβραϊκά δημιουργήματα. Η φαινομενική προτίμηση και των δύο κοινωνικών συστημάτων για τον αγώνα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η παραπλανητική κάλυψη για την επιδίωξη των εβραίων να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Κάθε αφηρημένη σύλληψη του κράτους είναι επίσης εβραϊκή. ‘’Η αυθεντία του κράτους ως αυτοσκοπός δεν μπορεί να υπάρξει’’, έγραψε ο Χίτλερ. Ξεκαθαρίζοντας πως η διατήρηση ενός κράτους ή μιας κυβέρνησης δεν αποτελεί τον υψηλότερο στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης. Στόχος είναι η διατήρηση του ανθρώπινου είδους.

Τα σύνορα των υφιστάμενων κρατών ‘’σκουπίζονται’’ από τις δυνάμεις της φύσης την στιγμή που διεξάγεται ο αγώνας των φυλών: ‘’Σε αυτή την περίπτωση οφείλει κανείς ναμην απομακρυνθεί από τα όρια του αιώνιου δικαίου αποδεχόμενος πολιτικά όρια’’. Αν δεχθούμε ότι τα κράτη δεν αποτελούν εντυπωσιακές ανθρώπινες κατακτήσεις αλλά εύθραυστα εμπόδια, που πρέπει να ξεπεραστούν μέσα από την  φύση – αυτό συνεπάγεται πως το δίκαιο ήταν κάτι εξειδικευμένο και όχι κάτι γενικό.  Μια συνέπεια φυλετικής υπεροχής και όχι ένας δρόμος προς την ισότητα.

Hans Frank, ο ‘’χασάπης’’ της Πολωνίας Ο Hans Frank, δικηγόρος του Χίτλερ και κατά την διάρκεια του πολέμου κυβερνήτης της κατεχόμενης Πολωνίας, θεωρούσε ότι ‘’το δίκαιο στηρίζεται στις αξίες επιβίωσης του γερμανικού λαϊκού πολιτισμού’’. Παραδόσεις του δικαίου που βασίζονται σε κάτι άλλο από την φυλή είναι γι αυτόν ‘’αφαιρέσεις κενές από αίμα’’. ‘’Το δίκαιο δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, παρά να αποκωδικοποιεί τις στιγμιαίες ενοράσεις ενός ηγέτη/καθοδηγητή ως προς το καλό της φυλής του’’.

Γι αυτόν η γερμανική έννοια ενός κράτους δικαίου είναι εντελώς ανυπόστατη. Όπως φρόντισε ο Carl Schmitt να εξηγήσει, το δίκαιο εξυπηρετεί τη φυλή όπως και το κράτος και για αυτό το λόγο η φυλή είναι η μοναδική έννοια που έχει σημασία. Η ιδέα για το κράτος ως κάτι που δεσμεύεται από εξωτερικούς κανόνες δικαίου είναι σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό μια πλάνη που προκλήθηκε για να είναι εφικτή η καταπίεση των ισχυρών.

(Στη δημοκρατία ανήκει πρωτίστως, ως απαραίτητη προυπόθεση, η ομογένεια. Και δεύτερο – σε περίπτωση ανάγκης – ο εξοστρακισμός και η συντριβή του ετερογενούς στοιχείου) 

Στο βαθμό που οι παραστάσεις οικουμενικότητας διαπερνούσαν  τα μυαλά και των μη εβραίων, ο Χίτλερ πίστευε πως αυτή η εξέλιξη οδηγεί στην αποδυνάμωση των φυλετικών κοινοτήτων, προς όφελος των εβραίων. Για αυτόν, το συγκεκριμένο περιεχόμενο διαφορετικών πολιτικών ιδεών ήταν εντελώς άνευ σημασίας, γιατί στο σύνολο τους τις θεωρούσε παγίδες για ανόητους. Δεν υπήρχαν επίσης φιλελεύθεροι εβραίοι ή εβραίοι εθνικιστές, δεν τον απασχολούσε η ύπαρξη εβραίων στο ρόλο του μεσσία ή ακόμη κιεβραίων μπολσεβίκων: ‘’Ο μπολσεβικισμός είναι ο μπάσταρδος γιος του χριστιανισμού. Και τα δύο είναι ένα εβραϊκό έκτρωμα’’.

Ο Ιησούς ήταν για τον Χίτλερ ένας εχθρός των ιουδαίων. Η διδασκαλία του όμως διαστρεβλώθηκε τόσο από τον Παύλο με αποτέλεσμα να προκύψει εκ νέου μια εβραϊκή οικουμενικότητα μέσα από το έργο του. Αυτό που είχε εδώ κατά νου ο Χίτλερ ήταν η ιδέα της συμπόνιας απέναντι στους αδύναμους. Από τον απόστολο Παύλο μέχρι τον Λέο Τρότσκι, ο Χίτλερ βλέπει μασκαρεμένους εβραίους που αποπλανούν τους ανυποψίαστους. Σε αυτή τη λογική ο Χίτλερ βλέπει τις ιδέες έξω από τις ιστορικές αναφορές τους. Δεν μπορεί να τις συνδέσει με την αλληλουχία των γεγονότων και δεν βλέπει σε αυτές την  δημιουργικότητα μεμονωμένων ανθρώπων. Τις θεωρεί απλά τερατώδεις επινοήσεις των εβραίων και με βάση αυτήν την οπτική, ισάξιες και αδιάφορες.

Πράγματι, για τον Χίτλερ δεν υπάρχει ανθρώπινη ιστορία ως τέτοια. ‘’ Όλα τα ιστορικά συμβάντα δεν αποτελούν παρά την έκφραση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των φυλών με την καλή ή την κακή έννοια.’’ Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε ως γνώση από το παρελθόν είναι η αδιάκοπη προσπάθεια των εβραίων να παραχαράξουν την δομή της φύσης. Αυτό θα συνεχίζεται για όσο οι εβραίοι ζουν πάνω στη γη. 

‘’Η φαυλότητα, η κτηνωδία, η βλακεία βοηθούν τον εβραϊσμό να νικήσει’’. Οι ισχυροί οφείλουν να αφήσουν τους αδύναμους να λιμοκτονήσουν. Όμως οι εβραίοι φρόντισαν ώστε οι αδύναμοι κατάφεραν το αντίστροφο. Αυτό ο Χίτλερ δεν το θεώρησε αδικία με την συνηθισμένη έννοια, αλλά μια πρόσκρουση με την διάταξη του κόσμου. Σε ένα σύμπαν φαλκιδευμένο από τις εβραϊκές ιδέες, ο αγώνας θα μπορούσε να προκαλέσει αδιανόητα αποτελέσματα: όχι την επιβίωση ισχυρών, αλλά τον θάνατο τους από την πείνα! Με αυτόν τον τρόπο καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι γερμανοί θα είναι πάντα θύματα, για όσο καιρό υπάρχουν εβραίοι. Ως φυλή που στέκεται ιεραρχικά στην υψηλότερη θέση, είχαν κερδίσει το σημαντικότερο και έχασαν περισσότερο από όλους. Η αφύσικη εξουσία των εβραίων ‘’φονεύει το μέλλον’’

Ο Χίτλερ επιδίωξε να ορίσει έναν κόσμο χωρίς ιστορία. Ωστόσο οι ιδέες του διαφοροποιήθηκαν μέσα από τις εμπειρίες του. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, ο πιο αιματηρός στην ανθρώπινη ιστορία. Διεξήχθη σε μια ήπειρο που θεωρούσε τον εαυτό της πολιτισμένη. Ως αποτέλεσμα, ήρθε η καταστροφή της διευρυμένης σε πολλούς ευρωπαίους πεποίθηση πως σε τελευταία ανάλυση κάθε αγώνας εξυπηρετεί το Καλό. Παρόλα αυτά μερικοί ευρωπαίοι, τόσο της άκρας αριστεράς όσο και της άκρας δεξιάς, κατέληξαν στο αντίθετο συμπέρασμα. Γι αυτούς η αιματοχυσία δεν υπήρξε αρκετά μεγάλη και η θυσία έμεινε ανολοκλήρωτη.

Το αποτέλεσμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν για τον Χίτλερ η απόδειξη της ερείπωσης του πλανήτη. Η κατανόηση της έκβασης του πολέμου από την πλευρά του ξεπέρασε τον εθνικισμό των συμπατριωτών του και η αντίδραση του στην ήττα μόνο επιφανειακά έμοιαζε με την γενική γερμανική πικρία για την απώλεια εδαφών. Γι αυτόν η ήττα ήταν ένα σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά με την συνολική δομή του κόσμου. ‘Ήταν η απόδειξη πως οι εβραίοι κυριαρχούσαν πάνω στις μεθόδους της φύσης. Πίστευε πως αν στο ξεκίνημα του πρώτου Πολέμου είχαν οδηγηθεί μερικές χιλιάδες εβραίοι στο θάλαμο αερίων, η Γερμανία θα είχε κερδίσει.

Ήταν πεπεισμένος πως οι εβραίοι θα υπέτασσαν ταθύματα τους με την συνήθη μέθοδο της λιμοκτονίας. Θεωρούσε τον ναυτικό αποκλεισμό που επέβαλλαν οι βρετανοί στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (αλλά και αργότερα), παραδειγματικό ως προς αυτήν την πρόθεση. Στον βαθμό που οι εβραίοι ήταν σε θέση να αφήσουν τους γερμανούς να πεθάνουν από την πείνα και όχι το αντίστροφο, δηλαδή να οδηγούν οι γερμανοί στον λιμό όποιον επιθυμήσουν – ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση ανισορροπίας.

Από την ήττα του 1918 ο Χίτλερ εξήγαγε συμπεράσματα για όλες τις μελλοντικές συγκρούσεις: Η Γερμανία θα θριαμβεύει πάντοτε αν δεν συμμετέχουν στο παιγνίδι οι εβραίοι. Επειδή όμως υποτίθεται πως κυριαρχούσαν στο σύνολο του πλανήτη και καθώς πίστευε ότι είχαν διαπεράσει με τις ιδέες τους το πνεύμα όλων των γερμανών, ο αγώνας για την γερμανική επικυριαρχία θα έπρεπε να πάρει δύο μορφές. Ένας απλός κατακτητικός πόλεμος όσο θριαμβευτικός κι αν ήταν – δεν θα επαρκούσε ποτέ. Οι γερμανοί δεν όφειλαν μόνο να οδηγήσουν τις κατώτερες φυλές στο θάνατο από την πείνα και να τους αποσπάσουν τις χώρες τους. Θα έπρεπε ταυτόχρονα να νικήσουν τους εβραίους, των οποίων η παγκόσμια εξουσία και ο ύπουλη οικουμενικότητα θα υπέσκαπταν την  φυλετική εκστρατεία.

Οι γερμανοί καθόριζαν τα δικαιώματα των αδύναμων απέναντι στους ισχυρούς καθώς και τα δικαιώματα των ισχυρών απέναντι στους αδύναμους. Ως ισχυρότεροι, έπρεπε να κυριαρχήσουν πάνω στις φυλές με τις οποίες συναναστρέφονταν. Ως πιο αδύναμοι, όφειλαν να απελευθερώσουν όλες τις φυλές από την επικυριαρχία των εβραίων. Με αυτό το σκεπτικό Ο Χίτλερ συγκεντρώνει δυο κεντρικές πολιτικές κινητήριες δυνάμεις του αιώνα του: την αποικιοκρατία και την αντιαποικιοκρατία.

Ο Χίτλερ αντιμετώπιζε τον αγώνα για κατάκτηση εδαφών όπως και τον αγώνα ενάντια στους εβραίους μέσα από ριζοσπαστικές, εξοντωτικές κατηγορίες, αλλά παρόλα αυτά προέβαινε σε διαφοροποιήσεις. Στα πλαίσια του αγώνα για την επικράτεια εναντίον των υποδεέστερων φυλών ήταν σημαντικό να ελεγχθούν κομμάτια από την επιφάνεια της γης. Ο αγώνας κατά των εβραίων ήταν ‘’οικολογικός’’ γιατί δεν αφορούσε μόνο κάποιον συγκεκριμένο φυλετικό εχθρό ή μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή – αλλά τις συνθήκες ζωής στη γη. Οι εβραίοι ήταν ‘’λοιμός, πνευματικός λοιμός’’, χειρότεροι κι από τον θάνατο. Μιας και αγωνίζονταν με την βοήθεια ιδεών, η εξουσία τους βρισκόταν παντού και ο καθένας θα μπορούσε γνωρίζοντας το ή εν αγνοία του να είναι πράκτορας τους.

Μια τέτοια μάστιγα έπρεπε να ξεριζωθεί. Ο Χίτλερ αναρωτιόταν: ‘’Μήπως η φύση δημιούργησε τον εβραίο για να προκαλέσει μέσω της αποσύνθεσης – κινητικότητα στους άλλους λαούς;’’ ‘’Αν αληθεύει αυτό τότε ο Παύλος και ο Τρότσκι θα πρέπει να θεωρηθούν αξιοπρεπείς εβραίοι γιατί έχουν συνεισφέρει σε αυτή την κινητικότητα.’’ Με την δράση τους προκάλεσαν την άμυνα του οργανισμού. Αυτή ακολουθεί τις πράξεις τους, όπως τα μικρόβια ακολουθούν το σώμα που οδηγούν στο θάνατο. Η εξόντωση πρέπει να είναι ολοκληρωτική: Μια και μοναδική εβραϊκή οικογένεια στην Ευρώπη θα ήταν σε θέση να μολύνει ολόκληρη την ήπειρο.

Το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου μπορούσε να ακυρωθεί. Ο πλανήτης μπορεί να θεραπευτεί. ‘’Ένας λαός χωρίς εβραίους’’, ανακοινώνει ο Χίτλερ, ‘’έχει επιστρέψει στην φυσική του διάσταση’’.

Οι απόψεις του Χίτλερ σχετικά με την ανθρώπινη ζωή και την φυσική τάξη πραγμάτων ήταν απόλυτες και κυκλικές. Όλα τα πολιτικά ζητήματα απαντήθηκαν ως ζητήματα της φύσης. Όλα τα θέματα που αφορούν την φύση απαντήθηκαν με παραπομπή στην πολιτική. Εάν η κοινωνία και η φύση δεν αποτελούσαν πηγή εμπειρίας και προοπτικής, τότε όλη η εξουσία θα βρισκόταν στα χέρια αυτού που κυκλοφορούσε αυτά τα κλισέ. Στην θέση του ορθού λόγου μπήκαν παραπομπές και την θέση της επιχειρηματολογίας αναλαμβάνει η συνομωσιολογία. Ο ‘’Αγών’’ που επικαλείται ο τίτλος του βιβλίου ήταν σε τελική ανάλυση, ο αγώνας του ίδιου του Χίτλερ.

Η ολοκληρωτική παράσταση της ζωής ως αγώνα, μετατόπισε την ερμηνευτική εξουσία πάνω σε κάθε γεγονός στο κεφάλι του εμπνευστή της.Η εξίσωση φύσης και πολιτικής παραμέλησε όχι μόνο την πολιτική αλλά και την επιστημονική σκέψη. Η επιστήμη αποτέλεσε για τον Χίτλερ μια ολοκληρωμένη παρουσία του νόμου του φυλετικού αγώνα, ένα ευαγγέλιο της αιματοχυσίας – και όχι κάποια διαδικασία που αφορούσε υποθέσεις και πειράματα. Μας πρόσφερε ένα λεξιλόγιο μιας ζωολογικής σύγκρουσης, αλλά καμία έννοια και καμία διαδικασία που θα μπορούσαν να καταστήσουν δυνατή μια περιεκτικότερη κατανόηση. Η ‘’επιστήμη’’, όπως την κατανοούσε ο Χίτλερ, είχε μια απάντηση, αλλά δεν έθετε ερωτήματα. Υποχρέωση του ανθρώπου ήταν να υποταχθεί σε αυτήν την πίστη, αντί να επιφορτίζει με την θέληση του την φύση με απατηλή ιουδαϊκή σκέψη.

Μιας και η κοσμοθεωρία του απαιτούσε μια και μοναδική κυκλική αλήθεια η οποία εμπεριείχε τα πάντα, τηναπειλούσε και ο πιο απλός πλουραλισμός: παραδειγματικά η ιδέα πως οι άνθρωποι αλλάζουν το περιβάλλον τους το οποίο με τηνσειρά του αλλάζει την κοινωνία. Στην περίπτωση που η επιστήμη αλλάζει το οικοσύστημα με αποτέλεσμα να αλλάζει η ανθρώπινη συμπεριφορά, τότε όλοι οι ισχυρισμοί του Χίτλερ παραμένουν μετέωροι. Ο λογικός κύκλος του Χίτλερ που μέσα του η κοινωνία είναι φύση γιατί η φύση είναι κοινωνία και ο άνθρωπος ζώο γιατί τα ζώα ήταν κάποτε άνθρωποι  – θα θρυμματιζόταν.

 Ο Χίτλερ αποδεχόταν πλήρως ότι οι επιστήμονες και οι ειδικοί είχαν, εντός της φυλετικής κοινότητας, έναν σκοπό: Κατασκευή όπλων, βελτίωση της επικοινωνίας και φροντίδα για καλύτερη υγιεινή. Οι πιο δυνατές φυλές έπρεπε να έχουν καλύτερο οπλισμό, καλύτερη ενδοεπικοινωνία και καλύτερη υγεία μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να κυριαρχήσουν τις πιο αδύναμες φυλές. Όλα αυτά τα θεωρούσε ως υποταγή σε μια διαταγή της φύσης για αγώνα και όχι ως σύγκρουση με τους νόμους της.

Τα τεχνολογικά επιτεύγματα ήταν η απόδειξη για την φυλετική υπεροχή και όχι απόδειξη της προόδου της γενικότερης επιστημονικής γνώσης: ‘’Όλα όσα σήμερα θαυμάζουμε – επιστήμη και τέχνη – είναι το δημιουργικό αποτέλεσμα λίγων λαών και ενδεχομένως πρωταρχικά μιας φυλής’’, έγραφε ο Χίτλερ.  Καμία φυλή, όσες προόδους και αν είχε κάνει, δεν θα ήταν σε θέση μέσα από οποιαδήποτε ανακάλυψη να μεταβάλλει την βασική δομή της φύσης. Η φύση γνωρίζει μόνον δυο παραλλαγές: τον παράδεισο στον οποίο οι υψηλότερες φυλές σφαγιάζουν τις κατώτερες και ο έκπτωτος κόσμος που μέσα του οι υπερφυσικοί εβραίοι αρνούνται όσο μπορούν την ανταμοιβή που αρμόζει στις ανώτερες φυλές και τις αφήνουν να πεθάνουν από την πείνα.

Θανάσιμη ιατρική στον εθνικοσοσιαλισμό – από την υγιεινή της φυλής στον μαζικό φόνο.

Ο Χίτλερ γνώριζε πολύ καλά πως η επιστήμη της γεωργικής παραγωγής απειλούσε έντονα την λογική των επιχειρημάτων του. Αν ο άνθρωπος παρέμβει στην φύση και είναι σε θέση να παράγει περισσότερη τροφή, χωρίς να χρειάζεται περισσότερα εδάφη για αυτόν τον  σκοπό, τότε όλο το σύστημα των συλλογισμών του καταρρέει. Για αυτό το λόγο αρνήθηκε την σημασία αυτών που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια του: Τα επιτεύγματα της επιστήμης που αργότερα ονομάστηκαν ‘’πράσινη επανάσταση’’: υβριδική καλλιέργεια των σιτηρών, κατασκευή χημικών φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, διεύρυνση των συστημάτων ύδρευσης.

Επέμενε πως ακόμη και στην πιο ευνοϊκή περίσταση, η πείνα θα επισκίαζε τις βελτιώσεις στις φυτείες. Για όλες τις επιστημονικές προόδους υπήρχε ένα ‘’όριο’’.  Θεωρούσε πως πράγματι δοκιμάστηκαν ήδη όλες οι επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία του εδάφους και απέτυχαν. Δεν υπήρξε κάποια αναγνωρίσιμη βελτίωση ούτε τώρα, ούτε θα υπάρξει κάποια μελλοντικά, που θα καθιστούσε δυνατό για τους γερμανούς να τραφούν από την ίδια τους τη γη. Η διασφάλιση της διατροφής θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την κατάκτηση γόνιμων εδαφών και όχι μέσα από μια επιστήμη που θα έκανε πιο γόνιμη την γερμανική επικράτεια.

Οι εβραίοι αντίθετα προωθούσαν εντελώς συνειδητά την αντίθετη πεποίθηση για να μετριάσουν την γερμανική πείνα για κατακτήσεις εδαφών και για να προετοιμάσουν τον γερμανικό λαό για την καταστροφή. ‘’Σε επίγνωση αυτών των συνεπειών’’, γράφει Ο Χίτλερ στο Mein Kampf, ‘’ δεν είναι τυχαίο το ότι στην πρώτη γραμμή στέκεται πάντα ο εβραίος ο οποίος προσπαθεί να εμφυτεύσει τέτοιες θανάσιμες σκέψεις στο λαό μας’’.

Ο Χίτλερ έπρεπε απλά να υπερασπιστεί το σύστημα του ενάντια σε ανθρώπινες ανακαλύψεις, οι οποίες αποτελούσαν πρόβλημα για τον ίδιο, όπως και η αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους. Η επιστήμη, κατά την γνώμη του, δεν είναι σε θέση να διασώσει το είδος – γιατί σε τελευταία ανάλυση, όλες οι ιδέες είναι φυλετικές, τίποτα περισσότερο από αισθητικά παράγωγα του αγώνα. Η αντίθετη παράσταση, πως οι ιδέες θα μπορούσαν να καθρεφτίσουν την φύση και να την αλλάξουν, χαρακτηρίστηκε από τον Χίτλερ ‘’εβραϊκά θρασείς’’ και ‘’εβραϊκός παραλογισμός’’. Περισσότερο, η αλήθεια είναι  πως ‘’ο άνθρωπος δεν ξεπέρασε με κανένα τρόπο την φύση’’. Μια οικουμενική επιστήμη θα έπρεπε, όπως και μια οικουμενική πολιτική, να ειδωθεί όχι σαν υπόσχεση στην ανθρωπότητα, αλλά ως εβραϊκός κίνδυνος.

Ο εβραίος παραχαράσσει την γερμανική τέχνη

Το πρόβλημα του κόσμου βρισκόταν για τον Χίτλερ στο ότι  οι εβραίοι κρατούσαν με λανθασμένο τρόπο την επιστήμη χωρισμένη από την πολιτική και ταυτόχρονα υπόσχονταν πρόοδο και ανθρωπιά. Η λύση που πρότεινε ο Χίτλερ ήταν να εκτεθούν σε μια βάναυση πραγματικότητα στην οποία η φύση και η κοινωνία συμπίπτουν, είναι το ένα και το αυτό. Θα έπρεπε να διαχωριστούν από τους υπόλοιπους ανθρώπους και να εξαναγκαστούν να ζήσουν σε κάποια τραχιά και αντί-οικονομική επικράτεια. Οι εβραίοι ήταν ισχυροί στο βαθμό που η παρά φύσει ύπαρξη τους ήταν ελκυστική για άλλους ανθρώπους. Αδύναμοι ήταν γιατί δεν άντεχαν την βάναυση πραγματικότητα.

Αν με κάποιο τρόπο τους μεταφέραμε και τους μετεγκαθιστούσαμε σε κάποιον εξωτικό τόπο, τότε δεν θα ήταν σε θέση να επηρεάζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους χειραγωγώντας τους με τις εξωγήινες ιδέες τους και οι ίδιοι θα υποτάσσονταν στο νόμο της ζούγκλας. Η πρώτη ψυχαναγκαστική εμμονή του Χίτλερ ήταν ένα φυσικό τοπίο, ‘’ένα αναρχικό κράτος κάπου σε ένα νησί’’. Αργότερα σκέφτηκε ως πιθανό μέρος για την μετεγκατάσταση τους  την Σιβηρία. ‘’ Όπου κι αν έστελνε κανείς τους εβραίους, στην Σιβηρία ή στην Μαδαγασκάρη – είναι αδιάφορο’’, ήταν η τελική του ανακοίνωση ως προς το θέμα.

Τον Αύγουστο του 1941, περίπου έναν μήνα αφότου ο Χίτλερ προέβη στην παραπάνω παρατήρηση, οι άνθρωποί του ξεκίνησαν να πυροβολούν σε οργανωμένα μακελειά χιλιάδες εβραίους – στην μέση της Ευρώπης. Σε ένα πεδίο στο οποίο οι ίδιοι οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν φροντίσει να επικρατεί αναρχία. Σε μαζικούς τάφους που έσκαψαν γι αυτόν τον σκοπό, στη μαύρη γη της Ουκρανίας.

Απόδοση από την γερμανική γλώσσα, Σκαρπίδης Κώστας