Χωρίς Πατέρα
Bernd Nitschke
Χωρίς Πατέρα
Απoσπάσματα από : «Kastrationsangst und phallischer Triumph», πρώτη δημοσίευση στο: “Koordinaten der Männlichkeit. Orientierungsversuche“, Edition Diskord
«Η άγνοια του Οιδίποδα είναι η θεμιτή παρουσίαση της ασυνειδησίας, μέσα στην οποία βρίσκεται βυθισμένο το συνολικό βίωμα του ενήλικου και ο καταναγκασμός του χρησμού (του μαντείου των Δελφών) μετατρέπει ή θα όφειλε να μετατρέψει τον ήρωα σε αθώο. Η αναγνώριση του αναπόφευκτου του πεπρωμένου που καταδίκασε όλους τους γιους να βιώσουν ολοσχερώς το οιδιπόδειο σύμπλεγμα» (S. Freud).
Αυτή η καταδίκη παίρνει την πιο σκληρή της μορφή στους πολιτισμούς που κυριεύονται από το ‘’ανδρικό’’ και δαιμονίζονται από το ‘’γυναικείο’’ αξίωμα. Σαν παράδειγμα ονομάζω τον λατινοαμερικανικό – καθολικό πολιτισμό που τον διαμορφώνει το πρότυπο του μάτσο σε ότι αφορά τον ανδρισμό και το πρότυπο της Μαρίας – Παρθένου – Μητέρας σε ότι αφορά τη θηλυκότητα. Ο μάτσο έχει μια μητέρα της οποίας πρότυπο είναι μια καθαγιασμένη παρθένα. Αυτή η αγία γυναίκα – παιδί, απόκτησε τον γιο της χωρίς συνουσία, χωρίς πατέρα. Αυτός ο γιος ακόμη και την ώρα του θανάτου του τον αναζητά. Ακόμα και μετά τον θάνατο του αυτή δεν τον αφήνει από τα χέρια της. Η εικόνα της Παναγίας είναι χαρακτηριστική για την συνολική κατά την διάρκεια της ζωής δέσμευση στη μητέρα, την οποία ο μάτσο άνδρας μάταια προσπαθεί να αφήσει πίσω του.
Αγαπάει τις γυναίκες. Κυνηγάει τις γυναίκες. Κατακτά τις γυναίκες. Θριαμβεύει όταν αφήνει κάποια έγκυο, μιας και μόνο τότε καταφέρνει να αποδείξει τον ανδρισμό του. Και με αυτό ξεκινάει η δυστυχία του από την αρχή. Η εξουσία που είχε η μητέρα του πάνω του μεταβιβάζεται στην γυναίκα που ο ίδιος έκανε μητέρα. Τώρα όμως αρχίζει να φοβάται αυτή την γυναίκα. Επομένως την κλείνει στο σπίτι και ξαναρχίζει το κυνήγι των γυναικών. Με τον ίδιο τρόπο μεγαλώνει ο γιος του, όπως μεγάλωσε κι αυτός: Χωρίς πατέρα.
Έτσι συνεχίζεται ο ίδιος κύκλος:
« Όσο περισσότερο…περιορίζεται η γυναίκα στη λειτουργία της ως νοικοκυρά και μητέρα, τόσο περισσότερο εξαναγκάζεται να διασφαλίσει το ‘’μονοπώλιο’’ της πάνω στα παιδιά. Υπερπροστατευτικές μέθοδοι μεγαλώματος, συγκινησιακή εξάρτηση τους μέσω μιας γενικευμένης ενοχής απέναντι στην μητέρα, από την οποία δεν μπορούν ποτέ να αποδεσμευτούν – μιας και η ίδια ‘’θυσιάστηκε’’ για τα παιδιά της. Η μητέρα που περιμένει από τους γιους της να της μείνουν πιστοί είναι η συνέπεια. Διαφορετικά διατυπωμένο, ο στόχος αυτής της κοινωνικοποίησης υφίσταται στο να κάνει τους γιους ανδρικούς και να τους εμποδίσει να ενηλικιωθούν». (Ruenzler 1988).
—
Σύμφωνα με τους Lidz και Lidz οι γιοι που μεγαλώνουν στον πολιτισμό μας σε οικογένειες χωρίς πατέρα , χρησιμοποιούν αμυντικές στρατηγικές για να αντεπεξέλθουν στην κυριαρχική μορφή της μητέρας τους.
Επιθετική παρουσία και απαξίωση του θηλυκού τους βοηθούν να κρατήσουν εντός κάποιων ορίων το φόβο τους απέναντι στις γυναίκες. Ένας φόβος που τροφοδοτείται από την εξουσία που είχε και έχει η μητέρα τους πάνω τους. Ο φόβος πως πλησιάζοντας τη γυναίκα θα ‘’μολυνθούν’’ από τη θηλυκότητα και θα καταδειχθούν ως μη ικανοί (Freud 1918), παίρνει αρχικά την μορφή του φόβου σεξουαλικής ανικανότητας, όμως πίσω από αυτόν βρίσκεται ο φόβος να χάσουν τον εαυτό τους και το φύλο τους και να μεταμορφωθούν σε μια γυναίκα. Τέτοιοι φόβοι τους εξαναγκάζουν να τονίζουν τα φαλλικά τους χαρακτηριστικά, όπως αυτά διακηρύσσονται στα πορνογραφικά πρότυπα, στα οποία το σεξουαλικό βίωμα επικεντρώνεται στη γενετήσια ολοκλήρωση.
« Και όπως στα αγόρια εφήβους που βιώνουν ακόμη έναν υπό αίρεση σεξουαλικό προσανατολισμό και εξαιτίας του φόβου που τους προκαλεί ακόμη το μη οικείο γυναικείο σώμα, η σεξουαλική πράξη δεν μπορεί να βιώνεται παρά ως ναρκισσιστικός θρίαμβος…, έτσι βιώνουν και οι φαλλικά καθηλωμένοι άνδρες την αγάπη για την γυναίκα ως μια εν δυνάμει διακινδύνευση του εαυτού τους» (Mertens 1992).
Απόδοση από τη Γερμανική γλώσσα: Σκαρπίδης Κώστας
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
