Αυτοκατανόηση
Selbstverstaendnis
Wolfram Ette
Αυτό που με παρακινεί στις επιστημονικές, καλλιτεχνικές και πολιτιστικές μου δραστηριότητες είναι ο αναστοχασμός πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία. Όταν αναφέρομαι σε αυτήν την εμπειρία αντιλαμβάνομαι ως επιστήμη και τέχνες την όποια πολιτιστική πρακτική (με την ευρεία έννοια) των συντρόφων.
Μερικές φορές λόγω δειλίας, ανεντιμότητας και υποχωρητικότητας μπροστά σε κακές συνήθειες – οι σύντροφοι απομακρύνονται από αυτήν την θέση και μετατρέπονται σε βοηθητικό δυναμικό του αποανθρωποποίησης , πράγμα που καθηλώνει τον κοινωνικό δεσμό.
Η σκέψη πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία, η οποία μετά την κατάρρευση όλων των ιστορικό-φιλοσοφικών ψευδαισθήσεων, παραμένει η μοναδική αρχή από την οποία μπορούμε να περιμένουμε μια συνέχεια στην διαδικασία του πολιτισμού – είναι μια συλλογική διαδικασία. Οι συλλογικότητες μπορεί να είναι πραγματικές ή εικονικές. Όμως κάθε περιορισμός μιας εκκίνησης εντός πεδίων, ομάδων καθοδήγησης, σκηνών, τάξεων και στρωμάτων, είναι εσωτερισμός και παλινδρόμηση πίσω από αυτό που θα μπορούσε να είναι εφικτό.
Μια επιστήμη που εγκαταλείπει τις παιδαγωγικές της αρχές μετατρεπόμενη σε μια προσωπική υπόθεση των – ακριβώς για αυτόν τον λόγο – αμειβομένων παρασυναγωγών, προδίδει τον εαυτό της. Τέχνη κι επιστήμη που δεν καθιστούν για τον εαυτό τους αδύνατο έργο, το να διασχίσουν τις διαχωριστικές γραμμές μέσω των οποίων η κοινωνία κατασκευάζει τον εαυτό της και με αυτόν τον τρόπο να είναι σε θέση να ενσωματώνουν το όλον στο επιμέρους (στο μεμονωμένο), το οποίο παρόλο που μέσα του είναι σε ρήξη και διασπασμένο είναι σε θέση να στοχαστεί τον εαυτό του, κάνουν το ίδιο πράγμα.
Ο διάλογος ανάμεσα μας, ως ενδεή υποκείμενα που επιθυμούν, (Klaus Heinrich), είναι αρχή και τέλος, το πνεύμα το ίδιο. Όλα τα παράγωγα του είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα σε αυτόν τον κόσμο..
